Dr. Κων/νος Α. Τουλής

Υπάρχει σύμβαση με το ΥΠΕΘΑ, όπου ο ασφαλισμένος δε χρεώνεται τίποτα επιπλέον.

Είναι δυνατό και μάλιστα, πρόκειται για συχνή κλινική κατάσταση. Η εκτίμηση του θυρεοειδούς αδένα πραγματοποιείται σε δύο επίπεδα: αυτό της (1) λειτουργίας (εάν παράγει αυτό που χρειάζεται ο οργανισμός στο βαθμό που το χρειάζεται) και αυτό της (2) μορφολογίας (εάν η δομή του είναι φυσιολογική ή όχι). Το πρώτο πραγματοποιείται με εργαστηριακές μετρήσεις και το δεύτερο με ψηλάφιση και ακριβέστερα, με υπερηχογράφημα θυρεοειδούς. Μια μορφολογική διαταραχή δε συνδέεται απαραίτητα με μια λειτουργική διαταραχή και το αντίστροφο.

Η υπογονιμότητα που οφείλεται σε θυρεοειδοπάθειες είναι απολύτως αναστρέψιμη με την κατάλληλη, ανά περίπτωση, αγωγή.

Η παρακέντηση θυρεοειδούς δια λεπτής βελόνης (FNA) είναι η προτεινόμενη (goldstandard) διαδικασία για τη διαφοροδιάγνωση των όζων του θυρεοειδούς αδένα. Η παρακέντηση θυρεοειδούς δεν είναι απαραίτητη για τους περισσότερους ασθενείς με οζώδη βρογχοκήλη, αλλά χρήσιμη σε ορισμένες περιπτώσεις. Κατά τη διαδικασία που πραγματοποείται μ ε κατάλληλη υπερηχογραφική καθοδήγηση, παραλαμβάνονται παρακευάσματα που περιέχουν θυρεοειδικά κύτταρα, που αντιστοιχούν σε κύτταρα που προέρχονται από τον όζο υπό διερεύνηση. Μετά από κατάλληλη προετοιμασία του δείγματος, τα κύτταρα αναλύονται κυτταρολογικά. Στη βάση του πορίσματος της κυτταρολογικής εξέτασης (φυσιολογικά ή μη κύτταρα), μπορεί να προβλεφθεί -με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια- η φυσική ιστορία του όζου.

Όχι, με κατάλληλους χειρισμούς, η παρακέντηση θυρεοειδούς προκαλεί πόνο αντίστοιχο με τον πόνο που προκαλείται από μια αιμοληψία. Αυτό συμβαίνει γιατί ο θυρεοειδής είναι ακριβώς κάτω από την επιδερμίδα. Μάλιστα, η διάρκεια που η λεπτή βελόνη παρακέντησης είναι “μέσα” στο τράχηλο δεν ξεπερνά συνολικά τα 15 sec (3-4 τσιμπήματα). Η συνολική διάρκεια της διαδικασίας (σχεδιασμός, προετοιμασία, εκτίμηση) διαρκεί περίπου 45 min.

Η φυσική ιστορία της νόσου συνήθως συνδέεται με προοδευτική επιβάρυνση. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά παραδείγματα, τόσο από την κλινική εμπειρία, όσο και από τη διεθνή βιβλιογραφία, που συνηγορούν ότι η ευγλυκαιμία είναι δυνατό να αποκατασταθεί με κατάλληλους χειρισμούς.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό δεν είναι απαραίτητο και οι γλυκαιμικοί στόχοι επιτυγχάνονται με κατάλληλη διαιτητική αναπροσαρμογή.

Η τρέχουσα στρατηγική που ακολουθείται είναι η βελτιστοποίηση του ορμονικού περιβάλλοντος, ο αποκλεισμός δευτεροπαθών αιτιών αύξησης βάρους και η εναλλακτική ολοκληρωμένη συμπεριφορική προσέγγιση. Ωστόσο, νεότερες φαρμακευτικές θεραπείες μπορούν να εκτιμηθούν κατά περίπτωση.

Είναι δυνατό μια σειρά ορμονικών διαταραχών να συνδέεται με αυξημένη τριχοφυία. Οι διαταραχές αυτές πρέπει να αποκλειστούν από την κλινική και παρακλινική εξέταση, καθώς και να προσδιοριστεί η φύση/ένταση της πάθησης, πριν την τελική θεραπευτική απόφαση.

Η καθυστέρηση στην ανάπτυξη είναι δυνατό να υποκρύπτει ενδοκρινική διαταραχή, ειδικά εάν συνοδεύται από αλλαγή στο ρυθμό της. Δεν χρειάζεται ανησυχία, καθώς οι παθήσεις είναι καλά χαρακτηρισμένες κια αντιμετωπίσιμες, ωστόσο είναι χρήσιμη η έγκαιρη διάγνωσή τους.

Όχι, ειδική αντιοστεοπορωτική αγωγή, πέρα της υποκατάστασης με ασβέστιο και βιταμίνη D, δεν ενδείκνυται στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, κυρίως σε έντονο οστικό καταβολισμό και σε ειδικές συνυπάρχουσες παθήσεις, η πιθανότητα για κάταγμα κρίνεται υψηλή και είναι δυνατό να προταθεί αγωγή.